Er was een feestje omdat het boek over de geschiedenis van het restaurant van mijn zus en zwager verscheen. Een boek met mijn naam als auteur op de voorkant, omdat ik de interviews heb gehouden en alle teksten schreef. Daarom mocht ik vrijdag tijdens de presentatie voor pers en publiek ook iets zeggen.
Omdat het tijdens die interviews over Het Theehuis was gegaan, het restaurant dat in 2017 volledig afbrandde en nu weer is herbouwd, was mijn schrijfwerk over zorgintensieve kinderen niet aan bod gekomen.
‘Ja, ik hou vaker interviews en schrijf professioneel’, antwoordde ik op vragen. Want het ging niet om mij, maar om de oude eigenaren, vaste gasten, uitbaters, en andere betrokkenen bij het restaurant.
Maar nu mocht ik tijdens de presentatie iets zeggen over wat me was bij gebleven van al die gesprekken.
‘In mijn dagelijks werk’, begon ik, ‘interview ik ouders van kinderen met een handicap en schrijf ik over hoe het leven dan is.’ Ik gebruikte expres het woord handicap; mijn inschatting was dat zorgintensief geen weerklank zou vinden in een horeca-publiek.
‘Het mooie aan dit project is dat jullie mijn wereld groter hebben gemaakt. Ik heb veel geleerd over het restaurant en een bijzonder inkijkje gekregen in het horeca-leven van mijn zus en zwager’, vervolgde ik mijn verhaal.
Later na de uitreiking van het eerste exemplaar van het boek en veel lovende woorden, kwam één van de geïnterviewden naar me toe: ‘Vertel eens, wat is dat voor schrijven over kinderen met een handicap?’
Ik vertelde over Lotje&co en natuurlijk over Daniël.
‘Gut wat leuk!’ reageerde de man die al jaren een vaste gast in Het Theehuis is, enthousiast. ‘Ik heb een kleinzoon met het syndroom van Down!’
‘Hij is naar mij vernoemd’, liet hij er enthousiast op volgen en zocht meteen naar een foto op zijn telefoon. Ik zag een schattig jongetje van vier jaar dat vrolijk in bad zat.
Uiteraard wilde hij ook een foto van Daniël zien. Al scrollend kwamen we foto’s tegen van het skiën, van de hockey en van die warme zondag in februari toen Daan samen met Simeon in zee ging zwemmen.
‘Wat leuk!’ reageerde de opa. ‘Wat is jouw Daniël al groot!’ En ik zag in zijn hoofd de tijd vooruit spoelen voor zijn kleinzoon. En zo kwam tijdens het feestje in het restaurant van mijn zus, waar ik toch vooral de auteur van een prachtig nieuwe boek was, ook ‘onze’ wereld zomaar even binnenglippen.
Natuurlijk is het boek ‘De Ziel van Het Theehuis’ te koop! Met meer dan 20 persoonlijke verhalen en heel veel foto’s van mensen die het mooie restaurant die ziel geven. Bestel ‘m gewoon bij de uitgever!