Warmerschrijven

schrijver journalist redacteur

een gevoel van eenzaamheid dat me overvalt

Het kan me soms zomaar overvallen; een gevoel van eenzaamheid. Waardoor er watten in mijn hoofd zitten, er helemaal niets uit mijn handen komt en ik met een lege blik naar een leeg scherm staar als ik toch probeer te werken. Gelukkig zijn er dan de juiste mensen die op het juiste moment de juiste dingen zeggen.

‘Je bent weer voor iedereen de vliegende keep’, constateert collega Veronique als ze over iets anders belt, maar natuurlijk meteen merkt dat ik er niet helemaal bij ben.
Ze gebruikt precies de juiste woorden, want dat is het. Ik hou alle ballen uit het net omdat Harro al bijna twee weken in het buitenland zit – al was hij het weekend even thuis.
Ik denk mee met oma die aan een rolstoel gekluisterd zit en moeilijk kan wennen aan haar beperkte zelfredzaamheid. 
Ik ben Julian z’n achtervang omdat hij straks 18 wordt, nu zaken moet gaan regelen, en daar begeleiding bij nodig heeft. Terwijl ik met hem overleg, durf ik niet te denken aan straks, als Daan achttien gaat worden. Als het nu al een gedoe is…

Dat ik ook Daniël z’n vliegende keep ben, is zo’n vanzelfsprekendheid dat ik niet eens door heb hoeveel energie dat kost. Tot ik word geconfronteerd met gebeurtenissen op school waardoor zijn veiligheid in het geding is. Ik schrik me rot als ik ervan hoor. Maak me groot en eis grommend als een leeuwin die haar welp beschermt, tekst en uitleg. Logisch, maar wel uitputtend. En eenzaam, want de anderen die het weer veilig voor hem moeten maken, zijn niet vanuit zo’n oergevoel bij hem betrokken. 

En dus staar ik met een lege blik naar een leeg scherm tot mijn WhatsApp piept. ’Gaan we nog sporten?’ schrijft een vriendin. Ooit stonden we elke middag op het schoolplein, nu gaan we naar de sportschool. Ik kijk uit het raam, zie de blauwe lucht en app terug: ‘Zullen we naar het bos gaan?’

Met de zon die in onze rug prikt en onze blik op de nog steeds prachtige herfstkleuren, maken we in een fiks tempo een grote wandeling langs vennen, heide en door het bos. We kletsen de wereld bij elkaar en langzaam voel ik de steen in mijn maag oplossen. 

Mijn kwetsbare kant laten zien, ook dat kan en mag. Ben jij ook op zoek naar de breekbare kant van het leven, maar weet je niet goed hoe je het op moet schrijven? Stuur een bericht naar silvie@warmerschrijven.com

Verder Bericht

Vorige Bericht

Laat een reactie achter

© 2024 Warmerschrijven

Thema door Anders Norén

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial